Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/27

 Ciotka Dorota pokręciła głową.
 — Ach! Boże! — westchnęła znowu.
 — Zamiast wzdychać, proszę zajrzeć do listu majora. O żeniaczce nie warto myśleć, bo ja się pojedynkuję za parę godzin... i może być... caput!
 — Co ty?!... Jezusie, Marjo! Znowu?!... Co miesiąc się bijesz... Ach, ja nieszczęśliwa! Co to będzie, co to będzie!
 — Nic nie będzie! Na co ciocia wzywa imienia boskiego nadaremno! Wszakżem nie baran na rzeź. Czy mogę zapalić papierosa?
 Nic nie odrzekła, bo zanosiła się od płaczu, lamentując przerywanym głosem.
 Hrabia pokiwał głową.
 — Otóż macie kobiety! I ciocia chce, żebym jeszcze drugą sprowadził do duetu! Jedna po siostrzeńcu, druga po mężu... ładny koncert!
 Staruszka z żałości rozgniewała się.
 — Tak, tak kobiety! Gadaj to komu innemu. Masz mnie za tak naiwną! Wiem wszystko! Może to nie o jednę z tych bezecnic stawiasz życie na kartę! Gdzie gromy niebieskie na te szkaradnice, Magdaleny, Samarytanki! Czemu ich nie pławią i nie palą, nie piętnują żelazem! Sodoma, Gomora!
 — Gwałtu! Z cioci byłby istny Torquemada! Aż mię dreszcz chwyta!
 Hrabia się śmiał z całego serca, ale panna Dorota puściła wodze swej boleści i oburzeniu.
 — Zginiesz przez nie, jeśli się nie upamiętasz, nie ożenisz, nie będziesz domu pilnował! Okropność! Zabiją cię!
 — Ciocia mnie ma za niepospolitego gamonia! Nie myślę ginąć za byle co! Ale kiedy ciocia mi wy-