Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/42

 Do doskonałości brakło mu, wedle majora i ciotki, tylko żony.
 Po dwóch tygodniach wiejskich wakacyj panna Dorota von Eschenbach uznała, że wpływ przyrody i wiosny musiał dostatecznie podziałać na umysł hrabiego; wyobrażała go sobie sielankowo rozmarzonym — i pewnego wieczora zaprosiła się z robótką na gawędę do mieszkania młodego człowieka.
 Wieczór istotnie był romantyczny. U stóp zamczyska Ren szumiał, przez otwarte okna wdzierał się pachnący powiew wiatru i zaglądał sierp nowiu. Wentzel leżał na kanapie, palił cygaro i gwizdał „Loreley“; o kim myślał przy owym śpiewie, można się domyśleć.
 Panna Dora, odchrząknąwszy, zagaiła rozmowę:
 — Czy nie myślisz posłać jutro bukietu Mili Koop? Są przecudne azalje.
 Hrabia się ocknął, jak ze snu.
 — Bukiet majorównie? Czy ona się jutro konfirmuje? — zapytał.
 — Ale co ty gadasz! Wszakże to dorosła panienka!
 — Przerosła! — mruknął.
 — Jakto? Sam kwiat!
 — Nie uważałem. One tu wszystkie dziwnie do siebie podobne. Różowe, białe...
 — To ładnie!
 — Uhm! Czy ciocia jeszcze stuły nie skończyła?
 — Będzie na czas, chłopaku, będzie! — zaśmiała się, kiwając głową.
 — To mnie najwięcej obchodzi. Ale nie rozumiem ochoty ślęczenia nad podobnem głupstwem. Czemu ciocia lepiej nie strzela do celu?