Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/56

sposobność poznajomienia się choć z trudem, bo ci Polacy trzymają się klanem, gdyby nie to...
 — Żeś usłyszał impertynencje...
 — Ale gdzież tam! Na domiar nieszczęścia, pod koniec sezonu przyjechał do nich jakiś facet, jak siarka chłop, i nie odstąpił na krok.
 — Pewnie narzeczony.
 — Nie, krewny. Nazywali się po imieniu.
 — No, więc ty go wyzwałeś i zabiłeś...
 — Jakże bez powodu? Dałem za wygraną i wyjechałem, ale mam plan obmyślony, niezawodny.
 — Ciekawym usłyszeć ten twój plan pierworodny! — szydził Schöneich.
 Croy-Dülmen zrazu słuchał zawstydzony.
 Herbert pokazał się rozumniejszym od niego.
 Była to hańba, skaza na opinji.
 Ale w miarę opowiadania uspokoił się zupełnie. Przeciwnik, wedle wyrażenia barona Michała, zjadł mydło. Więc hrabia uśmiechnął się lekceważąco, sięgnął po ananas z kosza i począł go krajać na wety. A Herbert roztaczał swój plan.
 — Jadę do Poznania, kupuję w sąsiedztwie majątek i zaczynam się starać według wszelkich form. W ostateczności gotówem się ożenić.
 — Jeżeli cię zechcą! — mruknął Schöneich.
 — Mnie?! — oburzył się magnat.
 — Żebym był panną, tobym odmówił.
 — Ktoby tam tobie proponował!
 — Możem nie ładny, nie szykowny?
 — Śliczny! — parsknął śmiechem Wentzel. — Jakże się wabi ta piękna Polka, Herbercie?
 — Jadwiga.
 — One wszystkie widocznie Jadwigi.