Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/57

 — Alboż znasz więcej tego imienia?
 — Moja matka była Jadwiga — mruknął niewyraźnie, spuszczając oczy nad talerzem.
 — Nazwisko dzikie, trzeba się zakrztusić: Chrząstkowska...
 — Jak? Co?
 Hrabia upuścił nóż na stół; twarz jego wyrażała okropne zdumienie i komiczny przestrach.
 — Chrząstkowska! — powtórzył Herbert, kalecząc niemiłosiernie wyraz i krzywiąc się, jakby jadł cytrynę.
 — A ten młody, co jej towarzyszył, także Chrząstkowski?
 — Zdaje mi się.
 — Jan?
 — Skądże mogę wiedzieć? Co tobie?
 — Verflucht, verdammt! — krzyknął hrabia, zrywając się na równe nogi. — Bywajcie zdrowi!
 — Sfiksował! — wołał Schöneich.
 Jak admirał, Wentzel nie wziął reszty; z paltotem dogonił go lokaj na schodach; kapelusza zapomniał. Jak szalony wyleciał na ulicę.
 Taranty stały przed bramą. Skoczył do karety.
 — Do pana Sperlinga! Galopem!
 Konie pognały jak wicher, krzesząc iskry z kamieni; latarnie migały jak błędne ogniki, stangret bezustannie krzyczał: baczność! — policjanci daremnie wołali, — konie niosły, aż na drugi koniec miasta, gdzie mieszkał plenipotent hrabiego, młody jurysta, kolega z uniwersytetu.
 Wentzel wyskoczył w biegu, zginął w bramie.
 — Jest pan Sperling? — spytał szwajcara.
 — Nie wychodził, a może nie wrócił.