Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/80

 Gdy wychodzili na dziedziniec, wysypała się naprzeciw nich gromadka dzieci z książkami w ręku.
 Za niemi z bocznego ganku oficyny wyszła siostra Jana, z łagodnym uśmiechem na ustach tłumacząc coś dwóm małym dziewczątkom, pucołowatym, jasnowłosym, w schludnych wełnianych sukienkach. Dzieciaki, zadarłszy główki jak pisklęta, słuchały uważnie młodej opiekunki, potem, ucałowawszy jej rękę, pobiegły za innemi. Młodzi ludzie zbliżyli się do panienki z powitaniem.
 — Pani utrzymuje ochronkę? — zagadnął Niemiec.
 — Są to dzieci oficjalistów i służby domowej. Uczę je religji, historji i robót.
 — Ach, co nas ta nauka kosztuje! — wtrącił Jan — Co miesiąc pismo z bezirku, płać!
 Panna Jadwiga rzuciła mu spojrzenie łagodnej wymówki. Pocałował ją w rękę.
 — Już milczę, Jadziniu! — zaśmiał się serdecznie — Wszak to nie skarga była. Wiesz, że płacę bez szemrania.
 — Pani lub dzieci? — zagadnął Wentzel.
 — Lubię — odparła lakonicznie.
 Widocznie nie było w jej zwyczaju opowiadać o sobie.
 — Babka w ogrodzie; zaprowadź, Jasiu, pana hrabiego.
 — A ty, co masz lepszego do roboty?
 — Muszę się przebrać do obiadu.
 — Aha! zapomniałem, że czekasz na swego lubego Adama — śmiał się, mrugając swawolnie.
 Ruszyła brwiami. Żaden nerw nie drgnął na tej lodowatej twarzy.