Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/17

 Babka pobladła też na sekundę, ale wnet spuściła głowę zrezygnowana. Była jak rozbitek, który do końca sił walczył z falą, aż się złemu losowi poddaje, nie mając sił dłużej walczyć i płynąć i wyglądać ratunku. Po chwili podniosła oczy na Dyzmę. Stał prosty, spokojny i wzrokiem ją pocieszał. Potem spojrzał bystro na Rudolfa i rzekł:
 — Proszę mi nie kazać pisać, ale przeznaczyć do machin. Znam się z tem, bo byłem przy machinie u pana Szulca aż do Wielkiej nocy.
 — Czemuż pisać nie chcesz? To miejsce lepiej płatne i stosowniejsze dla ciebie.
 — Nie chcę, bo do tego się nie zdam i będę źle robił. A ja chcę robić dobrze.
 — Bardzo chwalebny zamiar. Zostaniesz tedy przy machinie na własne żądanie. A ten mały może też ma inne powołanie. Słyszysz, mały?
 Franek podniósł na mówiącego błękitne, jak niebo oczy i zcicha odrzekł:
 — Ja będę jak Dyzma zawsze dobrze robił panu.
 Babka przesunęła rękę mu po głowie.
 — Podziękujcie teraz, dzieci, że wam nie dano jałmużny, ale pracę! — rzekła poważnie.
 Dyzma skłonił się w milczeniu, dwoie młodszych podeszło do barjery, a że była przymknięta, wsunęły się za nią.
 Dzieci były senne i wystraszone, więc zamiast do Fusta trafiły do Rudolfa.
 On się usunął żywo i dzieci pocałowały rękę panny Tony, nim się obejrzała i mogła zaprotestować.
 Panna pokraśniała, jak róża, a wtem Fust się ocknął, do Elżuni pochylił i ucałował ją w głowę po ojcowsku. Potem, nie rzekłszy słowa, prędko wyszedł.
 Za nim ruszył się Rudolf z siostrą.
 Na ich widok gapie z przed okien pierzchli i zaczęli się po domach rozchodzić, a w kantorze pustym został Skin i Kryszpinowie.
 Stary już oburzenie swe pohamował, oblókł maskę urzędową i żadnem słowem się nie zdradził.