Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/199

kolei. Za jego przykładem uczynili to samo wszyscy domownicy.
 Organista usiadł i wziął łyżkę do ręki. Poczekali, aż to samo zrobi organistowa, a potem zabrali się do zupy grzybowej, tartych klusek z makiem w wielkiej donicy, kapusty z grochem, wszystkich siedmiu wigilijnych potraw.
 — Jezus Chrystus nam się narodził — powiedział organista żegnając się po wieczerzy i odkładając łyżkę. Patrzył na muzykantów.
 — Cieszmy się, ktokolwiek o tej godzinie się rodzi — odpowiedział cicho ten z bródką.
 — Nie wierzysz w Niego — powiedział Nowak Jan III. — Po co tu przyszedłeś?
 — Myślałem, że przyjmiesz mnie... I że może będę tobie potrzebny.
 — Dziś?
 — Czy myślisz, że z tą godziną nastał czas pogody i pokoju?
 — Nie trzeba mi twojego jeszcze niepokoju.
 — Jeśli tylko gościnność, która obowiązuje w dzisiejszy wieczór, nie pozwala ci kazać mi iść precz od tego stołu...
 — Nie, to nie to — ciężko powiedział organista. — Sam wiesz, że to nie to.
 Tak mówili do siebie cicho, a dzieci, którym już przykrzyło się milczeć, skubały za rękaw grubego muzykanta, żeby zaśpiewał kolędę. Grubas uśmiechnął się.
 — Zapalcie świeczki na choince — powiedział. — Ja tam nie do kolęd, ale zaśpiewać może jakoś da radę... — Zaintonował basem:
 — Anioł pasterzom mówił...
 Organista patrzył na młodego z jasnorudą bródką i myślał to, o czym już wiele razy myślał, kim jest ten wędrowny muzykant, który przyszedł nie