Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/62

w rozpędzie i nie zauważając tego. Ludziom poczęły się wysnuwać z głów, brzuchów, rąk niezliczone białe nici i owijać się wokół nich jak wokół szpulek.
 — Twardziocha jesteś! — krzyknął jej.
 Orkiestra przestała już grać; dziewczyna chciała odejść, złapał ją za ręce.
 — Gdzie idziesz? Podobasz mi się.
 — A ty mnie nie.
 — Nie szkodzi. Spodobam się potem.
 — Takiś pewny? Jak się za ciebie zaraz wezmę, to własnej matce przestaniesz się podobać.
 — Ja? Niech no który... Orkiestra!
 Muzykanci usłuchali.
 — Co to za kocur kręci się koło ciebie?
 — Dużo ci do tego?
 — Mnie, jak mnie, ale jemu. Dokształcę go, jak się nie odwali.
 — Co byście nie powiedzieli, patrzcie! — dziwiła się szyderczo.
 Nagle ktoś trącił go w plecy. Dziewczyna zaśmiała się.
 — No, widzisz, dopraszają się do ciebie. Wiej.
 — Ano, zobaczy się.
 — Wiej, mówię ci. Uciekaj! — szarpnęła go za rękę. — Zakatrupią cię, uciekaj!
 — Ba, a przyjdziesz?
 — Uciekaj, mówię ci, uciekaj.
 — A gówno. Przyjdziesz?
 Orkiestra przestała nagle grać; kątem oka Sokora zobaczył, jak wodzirej chowa skrzypce do futerału.
 Przed Sokorą stał tęgi drągal w kraciastej koszuli z podwiniętymi rękawami. Pochylił się nad Sokorą i położył mu ręce na ramionach.
 — Łapki, przyjacielu — łagodnie rzekł mu Sokora.
 — Że co? — chichnął drągal. Wokół niego buchnął śmiech. Zdjął rękę z ramienia Sokory i za-