kosntemi, a znajdujące się w stawach dla zawieszenia kości więzami za wieszającemi, np. pomiędzy główką udową i solniczką oraz w kolanie, gdzie dwa takie więzy krzyżują się z sobą.
Szczególniéj na uwagę zasługuje więź karkowy, łączący kość tyłu głowy z wyrostkami ościstemi kręgów szyjnych i niektórych plecowych. Więź ten u ludzi całkiem nieróżni się od innych więzów, ale u zwierząt dla swéj sprężystości gra wielką rolę, bo głowa tam zawieszona z wielkiem tylko wysileniem mięsn we właściwem położeniu utrzymaną być — by mogła. Głowa ich zatém jest jakby zawieszona na sprężynie dającéj się ciężarem lub siłą wyciągnąć, ale przez się samą do pierwszego stanu wracającą, a mięsna nie mają wiele więcéj jak i u człowieka do roboty.
Wszystkie więzy tak są mocne, że przy każdym gwałcie, raczéj kości aniżeli orie pękają. Rozdarte zaś lub po za granicę sprężystości wyciągnięte, nie wypełniają już należycie swego obowiązku, i ztądto tak łatwo zwichnięcia odnawiają się, szczególniéj u kobiet, jak w ogóle tak i tutaj, słabszemi i drobniejszemi więzami opatrzonych.
Mięsna czyli Muszkuly są przyrządami wszelkich ruchów. Ponieważ czynność swoją w prostym tylko kierunku przez kurczenie się odbywają, wielką ich mnogość w zwierzętach napotykamy.
W każdem mięsnie odróżniamy dwa końce i środek. — Końce nie kurczące się wcale, z mocnych włókien złożone i biało przedstawiające się, ścięgnami nazwane, służą dla przyczepiania się mięsn. Jedno ścięgno gdzie muszkuł ma swoją główną oporę bywa krótsze i szersze, a drugie dla poruszania kości przeznaczone jest dłuższe, okrągławe i nieco spłaszczone, jakto na grzbiecie dłoni poruszając palcami
