Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom II.djvu/371

konceptów, przy których cała sala się śmieje, przedewszystkiem ten o bocianach?
 KLIMENA: Wybornie!
 ELIZA: O!
 LIZYDAS: Czy scena z parą służących zamkniętą wewnątrz domu nie jest bezgranicznie długa, nudna i pospolita?
 MARKIZ: To prawda.
 KLIMENA: Niewątpliwie.
 ELIZA: Ma słuszność.
 LIZYDAS: A Arnolf, czy nie oddaje zbyt ochoczo Horacemu sakiewki? I, skoro to ma być komiczna figura sztuki, czyż powinien, w tym wypadku, postąpić jak człowiek najprzyzwoitszy w świecie?
 MARKIZ: Brawo! Także bardzo trafna uwaga.
 KLIMENA: Cudowna.
 ELIZA: Zachwycająca.
 LIZYDAS: A to kazanie, te maksymy, czy nie są czemś nawskróś śmiesznem i czy nie obrażają zgoła świętych obrządków, którym każdy winien poszanowanie?
 MARKIZ: Słusznie.
 KLIMENA: To się nazywa mówić.
 ELIZA: Nie można lepiej.
 LIZYDAS: A ten pan Rosochacki wreszcie, którego nam przedstawiają jako wcale niegłupiego człowieka i który, w tylu ustępach sztuki, wydaje się dość rozsądnym, czyż nie zniża się później do ostatniego stopnia śmieszności i to bardzo przesadzonej, gdy, w piątym akcie, tłómaczy Anusi gwałtowność swej miłości z tem straszliwem przewracaniem oczu, komicznemi wzdychaniami i głupawem szlochaniem, które cały teatr pobudzają do śmiechu?
 MARKIZ: Na honor! cudownie!
 KLIMENA: Olśniewająco!
 ELIZA: Wiwat, panie Lizydasie!