Strona:Narcyza Żmichowska - Poganka.djvu/165

123

nie zemściłeś? mogłeś ich wybić, odpędzić od siebie, albo też im nawzajem moralną piosnkę zaśpiewać. — Ja sama byłabym jej słuchała, bo już tamte znam, a twojej ciekawą jestem.
 — Nie pani, jabym tu nigdy nie zaśpiewał żadnej piosnki mojej, nie wymówiłbym żadnego słowa ze słów uczuciu święconych.
 — A to dlaczego? przez nieśmiałość, dumę, lękliwość, wzgardę czy nieufność?
 — Przez pobożność jedynie, żeby relikwja mego serca nie przywiodła do nowego grzechu ludzi, co szydzić i bluźnić umieją.
 — Więc to jak widzę doprawdy między wami od żartu aż do gniewu przyszło — no, uspokój się, zawołam ja marszałka dworu i każę temu starszemu lucyperkowi dać rózgą, bo zapewne on musiał cię w zły humor wprowadzić, ostre ma zęby, a jak niemi kąsać zacznie, to aż żywej żółci dojmie czasem... hej, panie Sewerjuszu!...
 — O, przez litość, nie żartuj tak pani.
 — Ależ ja nie żartuję — ja się zupełnie, szczerze, prawdziwie bawię.
 — To nie baw się pani mną — i chciałem rękę wysunąć, lecz mi ją silniej jeszcze jej drobne palce ścisnęły.
 — Słuchaj Benjaminie, rzekła mi ze swoim czarodziejskim półuśmiechem na twarzy — prześlicznie konno jeździsz, piękny jesteś jak przypomnienie dawnych czasów, kiedy się natura nie zubożyła jeszcze, kiedy musiało być mniej ludzi na świecie i kiedy każdy człowiek był zbiorem owych pierwiastków siły, wdzięku i szczęśliwości, któremi się później rozdrobnieni jego następcy dzielić musieli, jak dzieli trupem wylęgłe z niego robactwo — piękny jesteś, sama ci to przyznaję, ale nie gniewaj się — ale... bardzo nudny także.
 — Nie gniewam się i nie dziwię — pani się tylko