Strona:Nasza szkapa (Konopnicka) 30.jpg

—   24   —

z kamizelki grosz dobrze sczerniały i, podając go Felkowi, rzekł:
 — Nu, ty mądry chłopiec! Ty urzędnikiem będziesz! Na tobie na piernik!
 Ale Felek grosza nie brał.
 — Tu, patrzcie, gdzieście nie dołożyli trojaka — rzekł, stukając palcem w kupkę groszaków, mającą przedstawiać złotówkę. — Tu dołóżcie, a mnie nie zawracajcie piernikami głowy.
 Żyd cmokał coraz silniej z podziwu.
 — A kluger Bub^[1] — szepnął sam do siebie.
 Nareszcie doliczyli się jakoś. Żyd z łoskotem żelazko, moździerz i rondel do brudnego worka wrzucił, a mnie matka posłała po węgle i po chleb.
 Kiedy ojciec przyszedł, palił się już w piecu ogień, a my popijaliśmy kolejno wodziankę z żelaznego garnczka.
 Ojciec w progu przystanął, popatrzył na ogień, na nas, potem po izbie spojrzał, a kiedy wzrok jego zatrzymał się na opróżnionej półce, spuścił oczy i na palcach do łóżka matczynego poszedł.
 Niedługo jakoś potem zelżało. Ogromny huk pękających lodów na Wiśle słychać było nocami. Węgiel jednak ciągleśmy jeszcze kupowali, bo wilgoć w izbie była taka, że się po ścianach sączyło.
 Stancya nasza wypróżniła się do czysta.
 — Na glanc^[2]... — jak mówił Felek.
 Poszła gorsza matczyna suknia, poszedł zegar, poszła balia, a kiedy i płaszcz ojca granatowy po-

1. Mądry chłopak (żargon żydowski).
2. Do czysta (żargon warszawski).