Niż na wszystkich przeglądach za władzy książęcej!
Zgadłem, dlaczego milczy, bo nieraz widziałem
Garstkę naszych, walczącą z Moskali nawałem.
Gdy godzinę wołano dwa słowa: pal, nabij;
Gdy oddechy dym tłumi, trud ramiona słabi,
A wciąż grzmi rozkaz wodzów, wre żołnierza czynność,
Nakoniec bez rozkazu pełnią swą powinność,
Nakoniec bez rozwagi, bez czucia, pamięci,
Żołnierz jako młyn palny nabija, grzmi, kręci
Broń od oka do nogi, od nogi na oko —
Aż ręka w ładownicy długo i głęboko
Szukała, nie znalazła — i żołnierz pobladnął!
Nie znalazłszy ładunku, już bronią nie władnął,
I uczuł, że go pali strzelba rozogniona —
Upuścił ją i upadł; nim dobiją, skona!...
Takem myślał, a w szaniec nieprzyjaciół kupa
Już lazła, jak robactwo na świeżego trupa.
Pociemniało mi w oczach, a gdym łzy ocierał,
Słszałem[1], że coś do mnie mówił mój generał.
Ony prze lunetę wspartą na mojem ramieniu,
Długo nazszturm[2] i szaniec poglądał w milczeniu;
Nakoniec rzekł: — Stracona! — Z pod lunety jego
Wymknęło się łez kilka; rzekł do mnie: — Kolego,
Wzrok młody od szkieł lepszy; patrzaj, tam na wale —
Znasz Ordona, czy widzisz, gdzie jest?... — Generale,
Czy go znam?... Tam stał zawsze, to działo kierował.
Nie widzę... znajdę... dojrzę... śród dymu się schował.
Lecz wśród najgęstszych kłębów dymu ileż razy
Wiidziałem[3] rękę jego, dającą rozkazy...
Wdzę[4] go znowu!... widzę rękę-błyskawicę,
Wywija, grozi wrogom, trzyma palną świecę,
Biorą go... zginął! O nie! Skoczył w dół, do lochów...
— Dobrze — rzecze generał — nie odda im prochów. —
Tu blask... dym... chwila cicho... i huk jak stu gromów!
Zaćmiło się powietrze od ziemi wyłomów,
Armaty podskoczyły i jak wystrzelone
Toczyły się na kołach; lonty zapalone
Strona:Niewiadomska Cecylia - Legendy, podania i obrazki historyczne 16 - Królestwo Polskie 1815-31.djvu/53
Ta strona została uwierzytelniona.
