danie Jana Herburta i żony jego Anny. Ze wsi Szebnie zostali wydzieleni na własność Beaty Dębińskiej czterej kmiecie: Ząbek, Kwasek, Siwek i Klysz, z ćwiartką roli, na której siedzi kmieć Juda. Jednakże samego Judę ma Beata Dębińska oddać w jesieni małżonkom Janowi i Annie Herburtom. Wieś Moderówka — z wyjątkiem wielkiego stawu w lesie, który był własnością Jana i Anny Herburtów i z wyjątkiem lasu w Moderówce, z którego miały korzystać dwory w Szebniach i Tarnowcu, jak również poddani wszystkich innych wsi — dostała się w podziale Hieronimowi i Beacie Dębińskim. Wspomniana Beata miała dostać z łąk szebieńskich jeden stóg siana, który mieli zesiec i zgrabać wspólnie poddani Herburta i Beaty Dębińskiej[1].
Od Herburtów przeszły Szebnie w posiadanie Krzysztofa Rupniowskiego, a od Rupniowskich na Skotnickich. W r. 1581 posiadał Szebnie Jan Skotnicki i Krzysztof Rupniowski. Skotnicki posiadał 14 kmieci; 7¼ było czynszowych łanów, 3 zagrodników z rolami, 3 chałupników, 8 komorników z bydłem, 9 komorników bez bydła i 3 rzemieślników. Krzysztof Rupniowski miał 4 kmieci i 1 łan czynszowy[2].
W posiadaniu Skotnickich zostawały Szebnie do r. 1681. W archiwum parafialnem szebieńskiem znajduje się ugoda, zawarta między Zofią Skotnicką z Borku, wdową po Janie Skotnickim, kasztelanie połonieckim, jako dożywotniczką Szebień i jej synem Pawłem Skotnickim z jednej strony, a między ks. Jędrzejem Razowiczem, kościołów obydwóch szebieńskiego i tarnowieckiego administratorem i plebanem z drogiej strony, co do dziesięciny.
Córka Zofii Skotnickiej wyszła za Kalińskiego i ta zapisała swej córce Urszuli 1° voto Dąbskiej, 2° voto Zamojskiej Szebnie i Moderówkę. Syn Dąbskiego i wspomnianej Urszuli Michał Dąbski, wydzierżawia w r. 1710 wsie Moderówkę, Szebnie i Święcany małżonkom Adamowi i Annie Wilkowskim. Następnego roku wspomniany Michał Dąbski darowuje Wilkowskim Szebnie, Moderówkę i staw w Białkówce za kwotę
