ciny ¼ część grzywny do kościoła w Bączalu i pobierał szósty grosz z czynszu. Z pól płacono dziesięcinę pieniężną do klasztoru tynieckiego. Za stacye płacili kmiecie pół antałka piwa (antałek — 60 garncy) dawali 3 koguty, 1 miarę owsa i pół połcia słoniny. Graniczył z Dąbrową, Bryłami, Trzcinicą i Bączalem górnym[1]. W roku 1581 należał Bączal dolny do Ocieskiej. Było wtedy łanów kmiecich 2½, zagrodników bez roli 1, komorników z bydłem 3, bez bydła 1[2]. Później Bączal dostał się w posiadanie rodziny Łętowskich. W roku 1663 zapisuje 23. listopada zwierzchność miasta Jasła Janowi z Łętowa Łętowskiemu, dziedzicowi pewnych części w Bączalu, jego pretensye na wszystkich dobrach miasta Jasła. Układ ten poręczają mieszczanie kwotą 400 złp. (Gr. bieckie T. 61. str. 1049—1051). Głośniejszym z rodziny był Stanisław z Łętowa Łętowski, chorąży krakowski, sędzia grodzki biecki, który był w wyprawie pod Wiedniem, był na elekcyi Augusta II. 1697 roku, należał do konfederacyi sandomierskiej, był deputatem na trybunał koronny 1713—1715 i posłował na sejm do Grodna w roku 1727. Wyłożył on znaczne sumy na klasztor OO. Karmelitów w Jaśle. Był ożeniony 1. v. z Heleną Rytwan Zborowską, 2. v. z Maryanną Romerówną, wdową po Kurdwanowskim[3]. W roku 1777 posiadał te dobra Andrzej Łętowski, a po tym odziedziczył w roku 1792 Franciszek Łętowski. Ten sprzedał je w roku 1794 Antoniemu Wiktorowi za sumę 64.720 złp., a ten zaś tego samego roku, odstąpił je Kajetanowi Miazdze. W r. 1825 odziedziczył te dobra po Kajetanie Miazdze, Józef Miazga. Po nim posiadali Bączal jego synowie i córka. W r. 1865 odziedziczyły Bączal córki Wandy z Miazgo w br. Gostkowej, które w r. 1872 sprzedały Bączal Wojciechowi Czeluśniakowi.
Część statystyczna. Gmina Bączal dolny ma mieszkańców 539; obszar dworski 9; włościanie posiadają 316 hk. 34 a. 37 m.²; obszar dworski 124 hk. 13 a. 99 m.²; na lasy prywatne przypada 78 hk. 10 a. 70 m.².
BĄCZAL GÓRNY. Bączal górny graniczy na południe z Bączalem dolnym, na wschód z Lipnicą dolną, Dąbrówką
