i Wróblową, na północ z Lipnicą górną, na zachód z Lisowem.
Najwyższe wzniesienie wynosi 318 m. n. p. m. Kasa gminna wynosiła 2.740 K 40 h. Za zniesione prawo pańszczyźniane zapłacono w Bączalu górnym i Serwońcu część I. i część II. kwotę 12.193 zł. 12½ kr. m. k. a za zniesione prawo propinacyi zapłacono w Bączalu górnym i Serwońcu część II. 529 zł. 95 kr. w. a. W r. 1581 Bączal wyższy miał więcej właścicieli. I tak był dział Jakóba Krasickiego, a w nim łanów kmiecich 2½, zagrodnik z rolą 1, komorników z bydłem 2, komorników bez bydła 2; 2 pręty roli należały do karczmy. Dział Krzysztofa Sławskiego obejmował pół łanu kmieciego, zagrodników bez roli 2, komornik z bydłem 1, komorników bez bydła 2. Dział Jakóba Baranowskiego obejmował łanów kmiecich 4, zagrodników bez roli 2, komornik z bydłem 1, bez bydła 4[1]. Obecną właścicielką Bączala górnego I. jest Józefa z Choinowskich Kłosieńska, a dóbr Bączal górny II. i Serwoniec jest Rutowska Wanda. W Bączalu górnym urodził się Henryk Stroka, poeta, powstaniec, profesor c. k. seminaryum nauczycielskiego, znany literat. Urodził się 17. listopada 1839 r. † 27. lipca 1896 r.
Część statystyczna. Bączal górny na obszarze gminnym liczy 468 mieszkańców; na obszarze dworskim 26; włościanie posiadają 393 hk. 10 a. 33 m.²; obszar dworski Bączal górny I.
103 hk. 63 a. 63 m.²; obszar dworski Bączal górny II. Serwoniec 110 hk. 10 a 17 m.².
JABŁONICA. Nazwa wsi pochodzi od założyciela Jabłonica, t. j. syna Jabłoni, a może od drzew jabłoni, jakie pierwsi osadnicy tutaj znaleźli. Jabłonica oddalona od Skołyszyna 7 kl., graniczy na wschód z Lipnicą górną, na północ z Czermną, na zachód z Szerzynami, a na południe z Lisowem. Przez wieś przepływa rzeczka. Najwyższe wzniesienie Jabłonicy wynosi 370 m. n. p. m. We wsi znajdują się dwie kaplice publiczne, murowane. Kasa gminna wynosiła 772 K 27 h. Za wykupione powinności pańszczyźniane wypłacono kwotę 9.601 zł 25 kr. m. k. za zniesione prawo propinacyjne zapłacono 1.350 zł. w. a. Jabłonica powstała nieco później niż Bączal, gdyż nie znajduje się w księdze uposażeń Długosza. W roku 1581 należała do Jana Śre-
- ↑ Źródła dziejowe T. XIV. str. 111 — 112.
