niawy i było wtedy we wsi łanów kmiecich 3¼, zagrodników z rolą 4, komorników z bydłem 3, komorników bez bydła 4, rzemieślnik 1, łan czynszowy 1, sołtysi 1, do karczmy należało pół łanu. Wspomniany Jan Śreniawa wykupił 4. sierpnia 1590 r.
dwie role, wynoszące pół łanu i przyłączył je do swego folwarku[1]. W r. 1837 sprzedali Józef i Petronela książęta Jabłonowscy i hr. Wodzicki, Prosperowi hr. Zborowskiemu dobra Sławęcin z przyległościami: Skołyszyn, Lisów, Kunowę, Jabłonicę i Lipnicę górną za ugodzoną cenę 125.000 zł. m. k. Od hrabstwa Prosperów Zborowskich, nabył te dobra 5. sierpnia 1868 r. Karol Klobassa, po którym odziedziczył je Stanisław Klobassa. Na litytacyi w r. 1900 nabyli Jabłonicę po połowie Golda Kanner i Juda Eichenstein. Obecnie posiada Jabłonicę Lang Izaak i dwaj wspólnicy.
Część statystyczna. Jabłonica liczy 491 mieszkańców na obszarze gminnym; na obszarze dworskim 12; włościanie posiadają 313 hk. 73 a. 9 m.²; obszar dworski 299 hk. 46 a. 14 m.²; na lasy w rękach prywatnych przypada 253 hk. 84 a. 44 m.².
LIPNICA GÓRNA. Nazwa wsi pochodzi od założyciela Lipnica, syna Lipy, albo od lip, jakie osadnicy tutaj znaleźli.
Lipnica górna oddalona od Kołaczyc 7·6 kl. Graniczy na wschód z Wróblową, od południa z Dąbrówką i Bączalem, od zachodu z Jabłonicą, a od północy z Czermną. W Lipnicy górnej znajduje się jedna kaplica publiczna murowana. Kasa gminna wynosiła 661 koron 68 hal. Za prawo pańszczyźniane zapłacono 9.412 zł. 17½ kr. m. k. Lipnica była już za czasów Długosza i należała do parafii w Brzyskach, a była własnością opata tynieckiego. Były w niej łany kmiecie, z których płacono dziesięcinę snopową i konopną klasztorowi tynieckiemu. Wieś posiadała prawo magdeburskie, gdyż było sołtystwo, a sołtys dawał dzięsięcinę kościołowi w Brzyskach[2]. Lipnica miała w przeszłym wieku tych samych właścicieli co i Jabłonica. W roku 1901 nabył tą wieś bank hipoteczny, a od niego tego samego roku nabyła tę wieś Julia Czyszczanowa.
Część statystyczna. Lipnica górna liczy na obszarze gmin-
