Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/283

 — Bardzo smutne, drogi Le Brun. Ale nie o to chodzi; posłuchaj: mam ci słóweczko do powiedzenia...“
 Siadam. Kawaler i Le Brun usuwają się w kąt i rozmawiają po cichu. Z rozmowy ich mogę powtórzyć jeno kilka słów pochwyconych w locie...
 „Pewny?
 — Najpewniejszy.
 — Pełnoletni?
 — Bardzo.
 — To syn...?
 — Syn.
 — Czy wiesz pan, że nasze dwie ostatnie sprawy...
 — Mów ciszej.
 — Ojciec?
 — Bogaty.
 — Stary?
 — I schorowany“.
 Le Brun głośno: „Powiem panu, panie kawalerze, że nie mam ochoty wdawać się w żadne interesa. Z tego zawsze są tylko przykrości. Ten pan jest pańskim przyjacielem, to bardzo pięknie. Wygląda na godnego człowieka; ale, mimo wszystko...
 — Drogi Le Brun!
 — Nie mam pieniędzy.
 — Ale masz znajomych.
 — To wszystko łajdaki, opryszki z pod ciemnej gwiazdy. Panie kawalerze, czy panu nie zbrzydło paskudzić się z takimi ludźmi?
 — Konieczność jest najwyższem prawem.
 — Konieczność, która pana przyciska, to konieczność bardzo wesoła: buteleczka, partyjka, dziewczyna...