Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/100

szaleje, i gotowa natychmiast porzucić pana de Mayenne, ale się lęka aby jej nie zabił. Wiesz, że on zwykle zabija kobiety. Wreszcie, ja nienawidzę Gwizyuszów, i cieszy mię to... że się bawię kosztem jednego z nich. Otóż! powiadam ci i powtarzam: czasem miewam nieprzyjemności, sprzeczki, ale dla tego nie jestem ponury jak kartuz; dla tego nie płaczę... Owszem śmieję się, a jeżeli nie ciągle, to przynajmniej kiedy niekiedy. Lecz, powiedz mi kogo kochasz, Henryku, i czy przynajmniej ładna ta twoja ulubiona?
 — Niestety! bracie, ona wcale nie jest moją ulubioną.
 — Ale czy ładna?
 — Bardzo ładna.
 — Jak się nazywa?
 — Nie wiem.
 — Cóż znowu!
 — Na honor.
 — Mój przyjacielu, zaczynam sądzić, że to coś niebezpieczniejszego niż się spodziewałem.
 To nic smutek, na papieża! to szaleństwo.
 — Raz tylko ze mną mówiła, a raczej raz tylko wobec mnie mówiła, i od tego czasu nie słyszałem więcej dźwięku jej głosu.
 — I nie dowiadywałeś się?
 — U kogo?