Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1122

 — My będziemy kierowali łodzią — odezwał się jeden z oficerów marynarki.
 — Dobrze — odpowiedział Henryk — ale nie spuszczajcie nas z oczów i złączcie się z nami jak tylko do wsi przyjdziemy.
 — A jeżeli nam statek kto zabierze?
 — O sto kroków od wsi, znajdziecie dziesięciu ludzi, którym statek oddacie.
 — Wybornie — odpowiedział oficer.
 I silnem pchnięciem, odparł łódź od brzegu.
 — To szczególniejsza — rzekł Henryk — w dalszy puszczając się pochód, zdaje mi się, że znam ten głos.
 W godzinę potem znalazł we wsi oddział hiszpanów, o którym mówiono; napadnięci niespodzianie, niestawili nawet oporu.
 Henryk kazał rozbroić jeńców i zamknął ich w najmocniejszym domu we wsi, oddając pod straż dziesięciu swoim ludziom.
 Oddział dziesięciu przeznaczono do pilnowania łodzi.
 Innych dziesięciu wysłano na rozmaite punkty.
 Henryk postanowił następnie odpocząć z ludźmi w domu przeciwległym temu, w którym jeńców zamknięto. Pożywienie na sześćdziesiąt osób było gotowe.