Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1170

 — Czy wolno zapytać jak prędko Wasza książęca mość wyruszy?
 — Natychmiast.
 — Hola! jest tam kto!... — zawołał Henryk.
 Wachmistrz wyszedł z uliczki, udając jakby nie słyszał wołania.
 Henryk wydał mu rozkazy i prawie natychmiast żandarmi poczęli ściągać się na plac z różnych części wsi i robili przygotowania do pochodu.
 Wpośrodku nich, książę rozmawiał z oficerami.
 — Panowie — rzekł — jak się zdaje, książę Oranii chce mnie ścigać; lecz nie przystoi aby książę domu królewskiego dał się wziąć do niewoli, pod pozorem bitwy jak pod Poitiers, lub Pawią. Ustąpmy przemocy, cofajmy się do Brukseli!. Będę pewny mojego życia i wolności, gdy będę pomiędzy wami.
 Następnie, odwróciwszy się do Aurillego:
 — Ty tutaj pozostaniesz — rzekł. — Ta kobieta nie może iść z nami, prócz tego znam panów Joyeuse i wiem, że żaden z nich nie pozwoli, aby prowadzono jego kochankę przy mnie. W ostatku, nie idziemy na bal i nasz pochód mógłby utrudzić kobietę.
 — Gdzie się Wasza książęca mość udaje?