Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1251

 Chicot, jakeśmy powiedzieli, przeszedł za Boromeuszem i dlatego od gospodarza poznanym nie został.
 Wiedział, który najciemniejszy kącik sali i znalazłszy go, miał się usadowić, gdy Boromeusz go zatrzymał.
 — Wszystko to bardzo dobrze, mój przyjacielu — rzekł — lecz zatem przepierzeniem jest mały gabinecik, gdzie dwóch przyjaciół, swobodnie może popijać i mówić zarazem.
 — Idźmy tam — rzekł Chicot.
 Boromeusz dał znak gospodarzowi, jakby go zapytywał.
 — A co kumie, czy gabinet wolny?
 Bonhomet znów dał znak, który miał mówić.
 — Tak jest.
 — Pójdźmy — rzekł Boromeusz.
 I prowadził Chicota, udającego, że się co chwila potyka w małym korytarzyku, znanym już tym, którzy raczyli czytać panią de Monsoreau.
 — Tutaj — rzekł Boromeusz — czekaj mnie, ja pójdę korzystać z przywileju, udzielanego zaufanym zakładu.
 — Cóż to za przywilej?... — zapytał Chicot.
 — Pójdę sam do piwnicy wybrać wino, które pić mamy.