Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1257

 Skoro gospodarz wyszedł, towarzysze pić zaczęli, nic nie mówiąc do siebie.
 Chicot był wesoły, lecz kiedy niekiedy odzywał się tylko.
 — Wyborny Burgund! doskonała szynka i wychylał znów butelki.
 — Na honor — mówił do siebie Boromeusz — szczególniejsze będzie powodzenie, spoić takiego pijanicę.
 Za trzecią butelką, Chicot wzniósł oczy w górę.
 — Prawdę mówiąc — rzekł — pijemy, jak byśmy się chcieli jak najprędzej upić.
 — A! bo też szynka tak słona!... — odpowiedział Boromeusz.
 — Ale smaczna; nie bój się, przyjacielu, ja mam mocną głowę.
 I każdy z nich, znowu wychylił butelkę.
 Wino na każdym z dwóch towarzyszy inny sprawiało skutek, rozwiązywało język Chicota, a wiązało Boromeusza.
 — A!... — mówił do siebie Chicot — milczysz przyjacielu, nie jesteś pewnym siebie.
 — A!... — myślał Boromeusz — gawędzisz, zatem podpiłeś. Wiele potrzebujesz butelek przyjacielu?... — zapytał Boromeusz.
 — Na co?