Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1303

co sam przed chwilą powiadał; lecz tym razem dowiedział się szczegółów, których nie znał.
 — Widzisz — rzekł, skoro Jakób skończył opowiadanie — jakiego nędznego nauczyciela broni miałeś w Boromeuszu.
 — Panie Briquet — odpowiedział mnich — nie mówmy źle o umarłych.
 — Dobrze, ale przyznaj jedną, rzecz.
 — Jaką?
 — Że Boromeusz gorzej bronią robił, niż ten, który go zabił.
 — Prawda.
 — Otóż wszystko co ci miałem powiedzieć. Do widzenia, Kubusiu. Może chcesz, to ja cię bronią robić nauczę.
 — Najchętniej.
 — Teraz powracaj kochanku, bo pewnie niecierpliwie na ciebie czekają.
 — Prawda panie, dziękuję za pamięć.
 I znikł biegnąc spiesznie.
 Nie bez przyczyny Chicot pożegnał mnicha; dowiedział się od niego co żądał, a prócz tego miał jeszcze coś do wyjaśnienia.
 Pobiegł do domu swojego śpiesznie. Lektyka i tragarze stali jeszcze przed „Pięknym rycerzem”.