Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/410

 — Pojechał — odpowiedział podskarbi.
 — Jakto pojechał!.. — zawołał Chicot.
 — Wszakże pan żągałeś, aby kogo posłać do Luwru.
 — Ależ tym posłańcem miał być brat Panurgiusz — rzekł Gorenflot.
 — O!... jakiż ja głupi!... a mnie się zdawało, że to Jakób — odparł Boromeusz, uderzając się w czoło.
 Chicot zmarszczył brwi, lecz Boromeusz zdawał się tak szczerze pomyłki swojej żałować, iż niepodobna było czynić mu wyrzutów.
 — No — rzekł — to zaczekam, aż Jakób wróci.
 Boromeusz ukłonił się, marszcząc brwi także.
 — Ale, ale, zapomniałem po co przyszedłem... Oto, nieznajoma dama tylko co przybyła i prosi Waszej wielebności o posłuchanie.
 Chicot nadstawił ogromne uszy.
 — Czy sama przybyła?... — zapytał Gorenflot.
 — Tylko z jednym sługą.
 Przyjacielu — powiedział Gorenflot do mniemanego Roberta Briquet — pojmujesz...
 — Pojmuję — odparł Chicot — i wycho-