Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/498

 Sainte-Mline omal że się nie udusił, tak ta niespodziana grzeczność gardło mu ściskała; odpowiedział tylko uchyleniem głowy.
 Ernauton widząc że milczy, tak się odezwał do Chicota:
 — Ten pan i ja, jesteśmy na pańskie usługi.
 Chicot przywitał ich jak najuprzejmiejszym uśmiechem.
 — Jeżeli pan nie poczytasz nam tego za natręctwo, pozwól zapytać o twoje nazwisko?
 — Nazywam się Cień — odpowiedział Chicot.
 — Pan na coś oczekujesz?
 — Tak jest.
 — Zapewne raczysz nam pan oświadczyć, na co?
 — Czekam na list.
 — Przebacz pan naszej ciekawości i nie bierz jej za obrazę.
 Chicot znowu się ukłonił z coraz to uprzejmiejszym uśmiechem.
 — Skądże pan tego listu oczekujesz? — mówił dalej Ernauton.
 — Z Luwru.
 — A czyjaż ma być na nim pieczęć?
 — Królewska.