Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/730

giej, po bokach kwitnącemi laurami wysadzanej, ujrzał króla Nawarry w lichym pilśniowym kapeluszu, w burym kaftanie, wytartych butach, ale bardzo wesołego i z zabawką w ręku.
 Henryk miał czoło gładkie, żadnej trosce nieprzystępne, usta jego uśmiechały się, a oko jaśniało obojętnością i zdrowiem.
 Idąc, lewą ręką zrywał kwiaty.
 — Któż to pragnie mówić ze mną? — zapytał pazia.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział paź — człowiek, który w połowie na znakomitego pana, a w połowie na wojskowego wygląda.
 To słysząc, Chicot, zbliżył się jak najuprzejmiej.
 — To ja Najjaśniejszy panie — rzekł.
 — Brawo!.. — zawołał król, obie ręce wznosząc ku niebu — pan Chicot w Nawarze, pan Chicot u nas, „ventre saingris”!... Witajże mój panie Chicot.
 — Tysiączne dzięki, Najjaśniejszy panie.
 — Zdrów jesteś, dzięki Bogu?..
 — Tak przynajmniej sądzę, kochany Monarcho — rzekł uradowany Chicot.
 — A!.. kiedy tak — powiedział znowu Henryk — to wypijemy po szklance wina Limous