Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/766

 — Tego tylko pragnę, moja pani, Bóg mi świadkiem — odpowiedział Henryk.
 — Czy potrzebujesz sług twoich lub nie?
 — Czy ich potrzebuję, moja droga? Dobre pytanie!... Cóżbym dla Boga począł bez nich, o własnych siłach?
 — Otóż, Najjaśniejszy panie, król Francyi chce pozbawić cię najlepszych sług twoich.
 — Ja się tego nie boję.
 — Bravo, Najjaśniejszy panie — szepnął Chicot.
 — Bezwątpienia nie boję się — dodał Henryk z zadziwiającą i jemu tylko właściwą dobrodusznością, którą aż do ostatniej chwili życia wszystkich uwodził — bo słudzy moi przywiązani są do mnie sercem, nie zaś dla interesu. Wszakże ja im nic dać nie mogę.
 — Dajesz im całe twoje serce, całe zaufanie, a ze strony króla to najlepsza zapłata dla przyjaciół.
 — Tak, moja droga, ale cóź ztąd?
 — Oto, Najjaśniejszy panie, odtąd już im ufać niepowinieneś.
 — Ventre Saint-gris, tego nie uczynię, aż mię zmuszą, to jest, aż na to zasłużą.
 — Dobrze — odparła Małgorzata — skoro tak, dowiodą ci, iż nie zasługują i na tem koniec.