Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/770

dział Henryk — i prawdę mówiąc, niema w tem nic złego.
 — Zapewne, ale Wasza królewska mość mówisz to wzdychając.
 — Posłuchaj mię pani.
 Małgorzata słuchała z całą pilnością.
 — Jestem mocno niespokojny.
 — Z jakiego powodu, Najjaśniejszy panie.
 — Z powodu pewnej wieści.
 — Wieści? Wasza królewska mość niepokoisz się jedną wieścią?
 — Nic naturalniejszego moja droga, skoro ta wieść dolegliwą być może dla ciebie.
 — Dla mnie?
 — Tak jest, dla ciebie.
 — Nierozumiem cię Najjaśniejszy panie.
 — Czyżeś nic niesłyszała? — tym samym tonem spytał Henryk.
 Małgorzata na prawdę struchlała, obawiając się, czyli tym sposobem mąż nie zamyśla jej atakować.
 — Jestem, jak można najmniej ciekawą kobietą, Najjaśniejszy panie — odparła — i nie słucham nigdy tego co mi w uszy kładą. Wreszcie tak mało cenię te tak zwane wieści, że mogę je słyszeć prawie niesłuchając, dla tego właśnie zatykam uszy na wszelkie wieści.