Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/83

wołał paź’ — nie odstępuj od nich ani na krok, bo się nie dostaniemy.
 — Ale nim się dostaniemy, to cię roztratują.
 — Nie troszcz się pan o mnie... dalej naprzód!...
 — Konie wierzgać będą.
 — Schwyć pan ostatniego za ogon, koń nigdy nie wierzga, skoro się go w ten sposób trzyma.
 Ernauton mimowolnie ulegał szczególniejszemu wpływowi tego dziecka; usłuchał i ujął konia za ogon, a paź znowu trzymał się jego pasa.
 I w pośród tłumu, bujającego jak morze, ciernistego jak krzak, tu zostawiając kawał płaszcza, tam urywek kaftana, dalej kołnierz od koszuli, wraz z zaprzęgiem stanęli na trzy kroki przed rusztowaniem, na którem Salcède wił się w rozpaczliwych konwulsyach.
 — Czyśmy już przybyli?... — zapytał, pozbawiony tchu młodzieniec, skoro uczuł, że Ernauton zatrzymał się.
 — Już — odparł wice hrabia — szczęście nasze, bo mi już sił brakowało.
 — Ale ja nic nie widzę.
 — Stań przedemną.
 — Nie, jeszcze nie... Cóż tam robią?
 — Robią węzły na końcach sznurów.