Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/847

 — A cóż to! panie Chicot, czy już załatwiłeś twoje zlecenie? Do licha! jakiś pan szybki!...
 Dalej oficer z patrolem zszedł się z nim na rogu ulicy i zawołał:
 — Dobry wieczór, panie Chicot. A cóż owa dama!... Czyś kontent z miasta Nérac, panie Chicot?
 Nakoniec żołnierz z krużganku, zawsze tego samego miejsca pilnujący, dogryzł go ostatniem docięciem, mówiąc:
 — Do dyabła, panie Chicot, krawiec źle panu odzież naprawił; przebacz pan, ale teraz się jeszcze bardziej podarła.
 Chicot nie chciał obdzierać się ze skóry jak zając, przełażąc przez okno, położył się zatem podedrzwiami i udał że śpi.
 Przypadkiem, a raczej przez litość otworzono mu drzwi, i Chicot strudzony i upokorzony wszedł do pałacu.
 Jego strapiona mina wzruszyła pazia, ciągle na swojem stanowisku zostającego.
 — Kochany panie Chicot — rzekł tenże — czy chcesz, abym ci to wszystko wyjaśnił?
 — Chcę wężu, chcę — mruknął Chicot.
 — Otóż! wiedz pan, że król tak pana kocha, iż nie chce puścić od siebie.