Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/894

 Tym wyrazom towarzyszył uśmiech, który odbił się na wszystkich ustach.
 — Jakiemuż szczęśliwemu wpływowi, mój synu — zapytała Katarzyna, ze źle ukrytym niepokojem — winieneś polepszenie zdrowia twojego?
 — Winienem to temu, że się uśmiałem serdecznie — odpowiedział król.
 Wszyscy spojrzeli po sobie, jakby król nadzwyczajnego coś powiedział.
 — Dużo się śmiałeś, mój synu — rzekła Katarzyna z przyciskiem — to znaczy żeś szczęśliwy.
 — Tak właśnie, śmiałem się.
 — I cóż było powodem tej wesołości?
 — Muszę ci powiedzieć, moja matko, że wczoraj byłem w lasku Vincennes.
 — Wiem o tem.
 — Wiesz?
 — Wszak wiesz, że cokolwiek ciebie dotyczy i mnie obchodzi.
 — Otóż, jak powiadam, jeździłem do lasku Vincennes, a kiedy wracałem, ludzie moi dostrzegli zdaleka wojsko nieprzyjacielskie.
 — Blisko domu pani de Montpensier?... — zapytała Ludwika de Vaudemont.