Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/904

 Katarzyna uśmiechnęła się, jakby chciała powiedzieć: on mnie nigdy nie pojmie.
 Król widział ten uśmiech, ścisnął zęby, a potem mówił dalej:
 — Siostra twojego przyjaciela Gwizyusza zrobiła na mnie zasadzkę.
 — Zasadzkę?
 — Tak pani; wczoraj o mało mnie nie schwytano, a może i nie zamordowano.
 — Gwizyusz! — zawołała Katarzyna.
 — Czy pani temu nie wierzysz?
 — Przyznam się, że nie wierzę.
 — Epernonie, mój przyjacielu, na miłość Boga opowiedz całą przygodę królowej mojej matce; gdybym sam mówił nie wierzyłaby, to by mnie gniewało, a nie mam już zdrowia.
 I odwróciwszy się do Katarzyny rzekł:
 — Żegnam cię pani. Kochaj sobie Gwizyusza jak ci się podoba, ale pamiętaj, że kazałem Salcèda stracić...
 — Pamiętam.
 — Niechże i panowie Gwizyusze o tem pamiętają.
 To powiedziawszy, król z ulubionym psem, udał się do swoich apartamentów.

Koniec tomu czwartego.