Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/92

 — Jestem odkryta — powiedział miody paź do ucha Ernautona — przez litość, pomóż mi, ratuj mię, panie; idą! już idą!
 — Ale czegóż jeszcze, mój chłopcze, więcej żądasz?
 — Pragnę uciekać, alboż pan nie widzisz, że mię szukają?
 — Lecz któż jesteś?
 — Kobieta... ratuj mię! broń!
 Ernauton zbladł; atoli wspaniałomyślność wzięła w nim górę nad zdziwieniem i obawą.
 Umieścił więc przed sobą swoję protegowaną, i roztrącając tłumy rękojeścią szpady, przeprowadził ją aż do ulicy Mouton, ku otwartym drzwiom.
 Młody paź poskoczył i znikł za temi drzwiami, które jakby oczekiwały go i natychmiast się zamknęły.
 Nie miał nawet czasu zapytać o jej nazwisko, ani też gdzie ją znajdzie.
 Lecz młody paź, jakby myśl jego odgadywał, bo znikając dał mu znak, wiele obiecujący.
 Wówczas dopiero swobodny Ernauton zwrócił się ku środkowi placu i jednem spojrzeniem objął rusztowanie i lożę królewską.
 Na rusztowaniu leżał Salcède blady i za-