Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/633

 — Bo to byłoby walką, a mnie wszelka walka utrudza, jego więc zamianuję naczelnikiem Ligi.
 — Źle uczynisz, mój bracie.
 — A kogóż mam zamianować? kto przyjmie godność tak niebezpieczną. Prócz tego czyż to nie było jego myślą?
 — A więc?
 — Każdy, którego zamianuję na jego miejscu, będzie mu przychylnym.
 — Zamianuj człowieka, który oparty na twojej potędze, nie będzie się lękał książąt Lotaryngskich.
 — Mój bracie, nie znam nikogo, któryby odpowiadał twoim warunkom.
 — Spojrzyj w około siebie, Najjaśniejszy panie.
 — Około siebie? oprócz ciebie i Chicota nikogo nie widzę.
 — Ha! ha! — mówił Chicot — czy mnie nie zrobią figla?
 I zamknął znowu oczy.
 — I cóż, nic się nie domyślasz, mój bracie? — zapytał książę.
 Henryk spojrzał na księcia Andegaweńskiego, jakby mu zasłona z oczów spadła.
 — Czego mam się domyślać? — zapytał.