kłonienia go do prędkiego i masowego używania tego języka, jako żywego.
Zaznaczywszy następnie, że dotychczasowe projekty języków międzynarodowych, rozwiązywały najwyżej jedno tylko z zadań powyższych, a i to tylko częściowo — dr. Zamenhof przechodzi do wykazania metod i sposobów, któremi posługiwał się w swoich pracach i których ocenę krytyczną przedstawia pod sąd czytelników.
Zadanie pierwsze autor wykonał w sposób następujący:
a) uprościł do najwyższego stopnia gramatykę w duchu języków żyjących nowożytnych, tak, że zdaniem jego, można się jej nauczyć w ciągu jednej godziny;
b) ustalił prawidła urabiania wyrazów pochodnych przez przyrostki, przybranki i końcówki, przez co zmniejszył ogromnie liczbę pierwiastków, których uczyć się trzeba.
Jeżeli, naprzykład znajdujemy w słowniku pierwiastek fin — kończyć, to znając końcówki gramatyczne: o — rzeczownikową, a — przymiotnikową, i — sło-
Strona:PL Adam Zakrzewski - Historja i stan obecny języka międzynarodowego esperanto.djvu/16
Ta strona została uwierzytelniona.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/ff/PL_Adam_Zakrzewski_-_Historja_i_stan_obecny_j%C4%99zyka_mi%C4%99dzynarodowego_esperanto.djvu/page16-934px-PL_Adam_Zakrzewski_-_Historja_i_stan_obecny_j%C4%99zyka_mi%C4%99dzynarodowego_esperanto.djvu.jpg)