za 4-ym — 93, wobec czego redakcja ogłosiła iż „język pozostaje bez wszelkich zmian w obecnej swojej formie” („la lingvo Esperanta devas tute sen ia ŝanĝo resti en sia nuna formo.” (Esper. Nr. 11 (59) 15 novembro 1894).
W tej większości znaleźli się najzasłużeńsi esperantyści jak de Beaufront, Grabowski, L. Meier, N. Borovko, Devjatnin, Gernet, Łojko, Nylen, Waśniewski, Ostrowski, Geoghegan, Holmquist, René Lemaire, Kuŝnir, dr. Waldenberg i inni. Oni to uratowali sprawę języka, któremu żądania reformatorskie groziły całkowitem rozbiciem. Żałować może jednak trzeba, że niektóre, niegroźne dla całości dzieła, a zdaniem naszem, pożądane zmiany projektowane przez samego d-ra Zamenhofa, (jak naprzykład usunięcie liter akcentowanych i przedimka), nie zostały utrzymane. Wprawdzie dr. Zamenhof zastrzegł wyraźnie, iż uchwała powyższa nie oznacza bynajmniej, ażeby już nigdy w języku Esperanto żadne nie miały być czynione zmiany: „powinniśmy tylko zrozumieć — pisał on — że małe kó-
Strona:PL Adam Zakrzewski - Historja i stan obecny języka międzynarodowego esperanto.djvu/54
Ta strona została uwierzytelniona.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/ff/PL_Adam_Zakrzewski_-_Historja_i_stan_obecny_j%C4%99zyka_mi%C4%99dzynarodowego_esperanto.djvu/page54-934px-PL_Adam_Zakrzewski_-_Historja_i_stan_obecny_j%C4%99zyka_mi%C4%99dzynarodowego_esperanto.djvu.jpg)