Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/234

—   234   —

prawda jednak, że skoro raz już się tam dostaną, pozostają na zawsze.
 — Tak, zdaje mi się, że masz dobrą pamięć.
 — Prawie taką, jak Wasza Królewska Mość.
 — Śpiesz się zatem z daniem mi stanowczej odpowiedzi... Czas mój jest drogi. Czem się zajmujesz od czasu swego uwolnienia?
 — Moim losem, Najjaśniejszy Panie.
 — Odpowiedź ostra, panie d‘Artagnan.
 — Wasza Królewska Mość źle ją sobie tłomaczy, bezwątpienia. Dla króla mam tylko najgłębszy szacunek, a gdybym uchybił grzeczności, może to tłomaczyć się długiem nawyknieniem do obozu i koszar. Za wysoko Wasza Królewska Mość stoi nade inną, aby obrażać się słówkiem, które w najniewinniejszej myśli wyrwie się żołnierzowi.
 — Wiem o tem, iż pan dokazałeś w Anglji świetnego czynu, przykro mi tylko, iż uchybiłeś swemu przyrzeczeniu.
 — Ja?... — wykrzyknął d‘Artagnan.
 — Bezwątpienia... Dałeś mi słowo, że nie będziesz służył żadnemu innemu panującemu, porzuciwszy służbę u mnie... Gdy tymczasem pracowałeś na rzecz Karola II-go przez cudowne porwanie pana Moncka.
 — Wybacz mi, Najjaśniejszy Panie, pracowałem tylko dla siebie.
 — I powiodło ci się?
 — Jak wojownikom z XV-go wieku napady i inne hazardowne wyprawy.
 — Co nazywasz powodzeniem? majątek?
 — Sto tysięcy talarów, które posiadam, Najjaśniejszy Panie: i to w jednym tygodniu, czyli trzy razy więcej, niż posiadałem w ciągu lat pięćdziesięciu.
 — Piękna suma... zdaje mi się, iż masz nielada dążności?
 — Ja, Najjaśniejszy Panie? Czwarta część tego skarbem mi się zdawała, i zaręczam, iż powiększać go nie myślę.
 — A! zamierzasz pozostać bezczynnym?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.