Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/125

—   125   —

 — Nie sam — odezwał się Raul — ja z tobą wsiadam, naturalnie.
 Raul, wolny od wszelkiej namiętności, zimna krwią mierząc niebezpieczeństwo, dał się chętnie wciągnąć w sprawę, która trwożyła pana de Wardes.
 Właśnie statek ruszał, gdy hrabia de Guiche zawołał:
 — Hola! nam trzeba dwóch miejsc.
 I, zawinąwszy pięć, czy sześć pistolów w kawałek papieru, rzucił je przewoźnikom.
 — Zdaje się, że panowie nie lękacie się słonej wody — rzekł sternik.
 — My niczego się nie boimy — odpowiedział hrabia de Guiche.
 — Zatem siadajcie, panowie.
 Statek zbliżył się do brzegu, a młodzi ludzie jeden po drugim wskoczyli nań.
 — Dalej, śmiało, dzieci — rzekł de Guiche — jeszcze jest dwadzieścia pistoli w tej kiesce, a jeżeli szczęśliwie przybijecie do statku admiralskiego, będą one waszem.
 Natychmiast zaczęto robić wiosłami i lekka łódź wyniosła się nad wzburzone bałwany.
 Wszyscy obecni zainteresowali się tym śmiałym odjazdem; cała ludność Havru goniła łódź spojrzeniami.
 Niekiedy wątła łódź spływała nad pieniące bałwany; potem nagle zapadała się w przepaść ryczącą i zdawało się, że ginie.
 Po godzinnej walce z żywiołami, łódź przybyła nakoniec do statku admiralskiego, od którego właśnie odpływały dwie łodzie, mające jej iść w pomoc.
 Na pokładzie admiralskiego okrętu, opatrzonego baldachimem i firankami, stała królowa wdowa i młoda księżniczka, mając przy boku admirała, hrabiego Norfolk. Z trwogą patrzyły na słabą łódkę to wynosząca w górę, to znowu rzucaną w przepaść.
 Osada okrętowa dziwiła się odwadze walecznych, zręczności sternika i sile majtków.
 Radosny okrzyk powitał ich przybycie.