Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/235

—   235   —

 — Słuchaj — ciągnął dalej Aramis — dużo ludzi widziałem podobnych do tego, o którym mówimy, lecz przez uszanowanie nikt o tem nie wspomniał.
 — Zapewne, gdyż jest podobieństwo i podobieństwo; to zaś jest tak uderzające, że gdybyś go pan widział...
 — To co?
 — Sambyś przyznał.
 — Gdybym go widział — rzekł głosem swobodnym Aramis — ale ja go nie zobaczę, według wszelkiego prawdopodobieństwa.
 — A to dlaczego?
 — Bo, gdybym nogę tylko postawił w jednym z tych obrzydłych pokoi, zdawałoby mi się, żem na wieki pogrzebiony.
 — E nie! to wygodne mieszkanie.
 — Dziękuję za łaskę.
 — Jakto, dziękuję?
 — Nie, wierzę ci na słowo, i tego mam dość.
 — Za pozwoleniem, proszę nie obmawiać drugiego piętra na Bertaudiere. Jest to pokój wygodny, ładnie umeblowany, z dywanami nawet.
 — Słuchaj pan — rzekł ozięble Aramis — nie przekonasz mnie, aby w Bastylji znajdowały się wygodne pokoje.
 — Czyś pan taki niedowiarek, że chcesz się na własne oczy przekonać?... — rzekł zacietrzewiony Baisemeaux.
 — Nie, nie, nie chcę, na Boga!
 — Nawet dla upewnienia się o podobieństwie, któremu zaprzeczasz?
 — Poco ujrzeć widmo, jakiś cień konającego w okrutnych mękach?
 — Gdzież zaś, wcale nie! to chłop tęgi i zdrów jak dąb.
 — Smutny, ponury?
 — Bynajmniej: wesoły, nawet trzpiotowaty.
 — Niepodobna!
 — Chodźmy.
 — Dokąd? Poco?
 — Zobaczysz, ujrzysz na własne oczy, monsiniorze.