Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/191

—   191   —

 — Colbert nie napastuje.
 — W tej chwili nie.
 — W takim razie — rzekł Aramis, idąc za wątkiem myśli, która mu nadawała siłę — kiedy tak, możemy myśleć o tem, o czem mówiłem wczoraj, co do tej małej.
 — Jakiej małej?
 — Co do La Valliere.
 — A! prawda.
 — Czy nie chcesz pozyskać tej dziewczyny?
 — Byle nie pod jednym względem.
 — Pod jakim?
 — Ponieważ serce moje jest zajęte, nic zatem dla niej uczuwać nie mogę.
 — Ho! ho!... — rzekł Aramis — serce twoje zajęte, powiadasz?
 — A tak.
 — Do djabła! trzeba być bardzo ostrożnym.
 — A to dlaczego?
 — Bo to okropność mieć serce zajęte, kiedy się potrzebuje głowy.
 — Masz słuszność. Ale, widzisz, ja na pierwsze twoje wezwanie wszystko opuściłem; powróćmy więc do La Valliere. Jakąż korzyść obiecujesz sobie z tego, gdybym się nią zajął.
 — Król, jak mówią, ma do niej wielką skłonność; tak przynajmniej sądzą powszechnie.
 — Ale ty, co wiesz o wszystkiem, myślisz, inaczej.
 — Ja wiem tylko, że byłaby to za śpieszna zmiana; onegdaj bowiem jeszcze król szalenie był zakochany w księżnie; kilka dni temu książę skarżył się na to przed królową matką; były nawet nieporozumienia małżeńskie i strofowania macierzyńskie.
 — A więc?
 — Po owych nieporozumieniach i strofowaniach, król ani słowa nie przemówił do Jej książęcej mości.
 — Cóż dalej?