Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/157

XXX.

Wyznania

 Pewnego poranka, Adolf tonie poprostu w nadmiarze słodyczy. Do zbytku szczęśliwy mąż szuka przyczyn tej zdwojonej czułości i słyszy z ust Karoliny najpieszczotliwsze: — Adolfie?
 — Co? odpowiada, przerażony drżeniem jakie wyczuwa w głosie Karoliny.
 — Przyrzeknij, że się nie będziesz gniewał?
 — Dobrze.
 — Że nigdy nie będziesz miał do mnie żalu.
 — Nigdy. Mówże...
 — Że mi przebaczysz i nigdy nie będziesz mi o tem wspominał.
 — Ale mówże już!...
 — Zresztą ty sam jesteś wszystkiemu winien.
 — Albo powiesz nareszcie, albo odchodzę...
 — Tylko ty możesz wybawić mnie z kłopotu w który się wpakowałam... i to tylko przez ciebie!...
 — Ależ chcę wiedzieć...
 — Chodzi o...
 — No?...
 — O Justysię.
 — Nie mów mi już o niej, oddaliłem ją, nie chcę jej widzieć na oczy, jej zachowanie naraża twoją reputację...
 — I cóż mogą mówić? co mówią o mnie?
 Scena zmienia się, następują objaśnienia, które wywołują rumieniec Karoliny, z chwilą gdy pojmuje sens domysłów jej najlepszych przyjaciółek, zachwyconych że mogą znaleźć tak osobliwe pobudki jej cnoty.
 — Widzisz, Adolfie, to wszystko twoja wina! Czemu mi nic nie powiedziałeś o Fryderyku?...
 — Jakim? Wielkim? królu Pruskim?
 — Oto mężczyźni!... Obłudniku, chcesz wmówić we mnie, żeś