Strona:PL Balzac - Stracone złudzenia.djvu/209

 — Nic.
 — Nic?
 — Nic!
 — Panowie, wystąpcie świetnie na mój pierwszy numer Baron du Châtelet i jego rybka nie starczą na dłużej niż tydzień. Autor Samotnika już zużyty.
 — Sosten-Demosten przestał być zabawny, rzekł Vernou, wszyscy go od nas przejęli.
 — Tak, trzeba nam nowej padliny, rzekł Fryderyk.
 — Panowie, a gdyby tak ośmieszyć cnotliwych mężów z prawicy? Gdyby napisać, że panu de Bonald nogi czuć? wykrzyknął Lousteau.
 — Możeby zacząć serję portretów mówców ministerjalnych? rzekł Hektor Merlin.
 — Zrób to, moje dziecko, rzekł Lousteau, znasz ich, to twoi ludzie, będziesz mógł zadowolić parę wewnętrznych antypatyjek. Skubnij Beugnota, Syrieysa de Mayrinhac i innych. Artykuły mogą być gotowe z góry, zdejmie nam to z głowy kłopot o numer.
 — Gdybyśmy wymyślili jakąś odmowę pogrzebu, z okolicznościami mniej lub więcej obciążającemi? rzekł Hektor.
 — Nie dojadajmy resztek po wielkich dziennikach konstytucyjnych, które mają swoje fiszki z księżmi pełne takich kaczek, odparł Vernou.
 — Kaczek? rzekł Lucjan.
 — Kaczką, objaśnił Merlin, nazywamy fakt, który ma pozór rzeczywistości, ale który wymyśla się dla ożywienia kroniczki, kiedy jest mdła. Kaczka, to pomysł Franklina, który wynalazł gromochron, kaczkę i republikę. Ten dziennikarz tak dobrze wziął na kawał encyklopedystów swemi zamorskiemi kaczkami, że, w Historji filozoficznej Indyj, Raynal przytacza dwie takie kaczusie jako autentyczne fakty.
 — Nie wiedziałem o tem, rzekł Vernou. Cóż to za kaczki?
 — Historja o Angliku, który sprzedał swoją oswobodzicielkę,