szczęście; ale on ofiarował im odkupienie. — To jest dobre w tym obrazie, gdzie ten, który odkupuje i który nie pozwala umrzeć, stanowią dwie rzeczy; ale nie w Chrystusie, który czyni jedno i drugie. — Nie, Jezus Chrystus bowiem, w charakterze Odkupiciela, nie jest może panem wszystkich; i tak, o ile to w jego mocy, jest odkupicielem wszystkich.
Mówiąc, że Jezus Chrystus nie umarł za wszystkich, nadużywacie błędu ludzi, którzy stosują łacno do siebie ten wyjątek, co znaczy podsycać rozpacz, zamiast odwracać od niej aby podsycać nadzieję. Człowiek przyzwyczaja się bowiem do cnót wewnętrznych zapomocą tych zewnętrznych nawyków.
Zwycięstwo nad śmiercią[1]. „Na co się zda człowiekowi zdobyć cały świat, jeżeli zgubi duszę?[2] Kto chce zachować duszę, straci ją”.[3]
„Nie przyszedłem rozwiązywać zakon, ale wypełnić go”.[4]
„Baranki nie mażą grzechów świata, ale ja jestem baranek które maże grzechy”.[5]
„Mojżesz nie dał wam chleba niebieskiego[6]. Mojżesz nie wydobył was z niewoli, i nie dał wam prawdziwej wolności”.[7]
...Wówczas zjawia się Chrystus, aby powiedzieć ludziom, że nie mają innych nieprzyjaciół prócz samych siebie; że to namiętności oddzielają ich od Boga, że przychodzi zniszczyć je i dać im swą łaskę, aby uczynić z nich wszystkich święty Kościół; że przychodzi przywieść do tego Kościoła pogan i żydów; że przychodzi skruszyć bałwany jednych i zabobony drugich.
Temu sprzeciwiają się wszyscy ludzie, nie tylko przez naturalny opór pożądliwości; ale, ponad wszystkich, królowie ziemi jednoczą się, aby zniweczyć tę rodzącą się religję, jak
