Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 03.djvu/209

 W uchylonych drzwiach ukazał się stary proboszcz w białej komeżce. Anielkę nagły strach ogarnął.
 — Czy to już ksiądz przyszedł? — zawołała. — O, jakże ja się boję!... Dlaczego tu tak ciemno?... Jak tu ciemno!...
 — Oczy cię bolały, i dlatego doktór kazał przymknąć żaluzje — szeptała ciotka.
 — Już mnie nie bolą — przerwała Anielka. — Otwórzcie choć jedno okno. Zdaje mi się, że już jestem na cmentarzu, w tej kaplicy, gdzie leżą dziadek i babcia.
 — Otwórzcie okna! — odezwał się proboszcz, siadając przy chorej.
 Skrzypnęły żaluzje, i jasny dzień wlał się do ponurego salonu. Ciotka wyszła, zakrywając oczy, ksiądz szeptał po łacinie, a za oknem wtórował mu szelest drzew i świergot ptaków.
 — Módl się, moje dziecko... — rzekł proboszcz.
 — Jak tam ładnie!... — odezwała się Anielka, wskazując na ogród. — Boże mój, Boże!... czy ja kiedy zobaczę dom nasz... mamę moją kochaną?...
 Potem zaczęła bić się w piersi i spojrzała na księdza, czekając jego pytań.
 — Byłaś, moje dziecko, u spowiedzi przed Wielkanocą?
 — Tak.
 — Dobrze, moje dziecko. Trzeba przynajmniej raz na rok spowiadać się. A na mszy świętej bywałaś każdej niedzieli?
 — Nie.
 — Więc zapewne modliłaś się w domu?
 — Niezawsze — odparła Anielka, spuszczając oczy. — Czasami biegałam po ogrodzie i bawiłam się z Karuskiem.
 — Można się bawić w święta, ale zawsze trzeba się choć trochę pomodlić. A paciorek odmawiałaś codzień rano i wieczór?...
 Anielka zamyśliła się.
 — Raz, wieczór, nie mówiłam pacierza.
 — Z jakiegoż to powodu?