szych towarzystw gazety, mające zdanie niezależne o bieżących sprawach politycznych, a z pewnością znajdziecie poklask i uznanie.
Niektórzy „przewodnicy młodzieży“, i to z najwybitniejszych, pieją hymny na cześć „odwagi cywilnej“, wyrzekają na jej brak w społeczeństwie polskiem, a jednocześnie są tak konsekwentni i jasno myślący, że wynurzają pobożne życzenie, ażeby jeden z „nietykalnych“, ośmielający się mieć własne, niezależne od „sądów“ tłumowo-ulicznych i zwierzchnościowych, zdanie o polityce „męża opatrznościowego“, został „wyprany po pysku w Tarnowie“. Istotnie oryginalny sposób wyrażania hołdu odwadze cywilnej!
Ale uspokójmy się. Obawy nasze o niejasność myślenia podobnych panów są płonne. O zejście odwagi cywilnej na błonia galicyjskie tylko rzekomo, tylko w duchu fałszywej fasji modlą się ochlokraci i anarchiści, wytwarzający nastrój polityczny za pomocą podjudzanej przez swych kierowników i wypuszczanej na ulicę dziatwy gimnazjalnej. Przytem nie chcą ci panowie pamiętać, że anarchja lat 1861—1864 i idące w ślad za nią zdziczenie „zwyciężonych“ i „zwycięzców“ rozpoczęły się w Warszawie między innemi od utworzenia osobnej „kurji społecznej“ z tak zwanej „młodzieży“ i od oddania „straży bezpieczeństwa publicznego“ w ręce gimnazistów.
∗ ∗
∗ |
Proszę jednak nie myśleć, że, zacietrzewiwszy się „fałszywą fasją“, przypisuję powyżej wyliczone objawy etyki pośledniejszego gatunku wyłącznie Galicji i Galicjanom. O! wcale nie jestem tak zaślepiony. Wiem, że prawie wszystkie te kwiatki dają się uszczknąć także w innych ogród-
