Strona:PL Doyle - Mistrz z Krocksley.pdf/59

 — Piękna pogoda! Najbardziej sprzyjająca sprawie, nieprawdaż?
 — Rzeczywiście, pogodę mamy piękną — zgodził się Monthomeri.
 Rzeźnik Ermitedż, który słyszał tę pogawędkę, ucieszył się w duchu i oznajmił, zwracając się do obecnych:
 — Wiecie, najbardziej mi się, podoba wzajemna życzliwość. Ach, jacy to dobrzy ludzie! Ludzie przedniego gatunku! Jakie mięśnie! Jakie kości! A przytem — żadnej urazy do siebie nie mają!
 Mistrz skinął głową i potwierdził:
 — Niech mu Pan Bóg daruje, jeżeli mnie utrąci!
 — A jeżeli ty go utrącisz, to niech mu Bóg dopomoże! — wtrąciła kobieta.
 Mistrz rozgniewał się:
 — Trzymaj, dziewczyno, język za zębami — ryknął straszliwym głosem — cóżeś za jedna, żeby się tu wtrącać? A może chcesz, żebym ja ci przejechał pięścią po mordzie?
 Tej groźby widocznie kobieta nie ulękła się, bo powiedziała z uśmiechem:
 — Najmilejszy mój, i bezemnie pracę masz dużą, nasamprzód rozpraw się z tym oto uczonym, a później, zabierzesz się do mnie.