Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/633

 — To być nie może.
 — Dla czego?
 — Ponieważ jej ojciec pan d’Estourville powierzając ją opiece księżnej, zalecił wyraźnie ażeby bez jej zezwolenia nikogo nie przyjmowała.
 — Jestem jej przyjacielem.
 — Właśnie dla tego nie będziesz jej widział.
 — Muszę z nią mówić, odezwał się Benvenuto, zaczynając się gniewem unosić.
 — Ja zaś powiadam, że nic z tego nie będzie, odrzekł służący.
 — Czy księżna jest widzialną?
 — Księżna nie przyjmuje dzisiaj.
 — I mnie nawet nie przyjmie, mnie, któremu powierza roboty?
 — Pana bardziej niż kogokolwiek.
 — Jak uważam księżna nie życzy sobie ażebym bywał w jej domu.
 — Zgadłeś pan, gdyż tak jest w istocie.
 — Czy wiesz, że jestem człowiekiem szczególniejszego rodzaju, rzekł Benvenuto ze śmiechem który zwykle był zwiastunem wybuchu, i że lubię tam wchodzić gdzie mi właśnie wstępu wzbraniają.
 — Jak pan myślisz dokazać tego? bardzom ciekawy.