Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/194

 Sądziliśmy że nie dobrze zrozumiał, i Boulanger najmocniejszy z nas wszystkich w języku Michała Cervantesa, powtórzył zapytanie.
 — Panowie jedzą śniadanie? zapytał konduktor tonem, który nas dreszczem przejął.
 — Bez wątpienia, jemy śniadanie, odpowiedziałem.
 —A nawet dwa razy, ja przynajmniéj, rzekł Aleksander.
 Wiesz pani, że natura obdarzyła Aleksandra trzydziestu trzema zębami, i że jeszcze nie spostrzegłem czy ma już zęby mądrości.
 — W takim razie, poszukajcie sobie, odpowiedział konduktor.
 — Jak to! żebyśmy szukali?
 — Bez wątpienia! Jeżeli chcecie jeść śniadanie, poszukajcie sobie śniadania.
 — Mówisz jak z Ewangelii, przyjacielu, — rzekł Maquet. — Szukajmy a znajdziemy.
 Zdało mi się że konduktor rzekł ścicha z uśmiechem źle ukrytym:
 — Por ventura.
 To znaczy może! Czy pojmujesz pani, rozpacz czterech podróżnych umierających z głodu, którym powiadają: Będziecie jeść śniadanie... może!
 Rzuciliśmy się szukać oberży. Niestety! pani, żadnego znaku zewnętrznego, żadnego z owych poczciwych szyldów z napisem: à l’Ecu de France,