Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/304

 — Chon! droga Chon! — wołał nieznajomy — więc jesteś nareszcie? Witaj!
 — Jestem, Janie — odpowiedziała podróżna, powitana niezwykłem imieniem. — A ty co tutaj robisz?
 — A to piękne pytanie! Czekam naturalnie na ciebie.
 Powiedziawszy to, człowiek o kształtach herkulesowych wskoczył na stopień powozu i po przez okno objął ramionami młodą kobietę, okrywając ją pocałunkami.
 Wtem spostrzegł Gilberta, który, nie znając stosunku, jaki łączył z sobą te dwie osobistości, świeżo wprowadzone na widownię, zrobił bardzo markotną minę.
 — O! — zawołał — a to co?
 — Najzabawniejszy z młodych filozofów — odpowiedziała panna Chon, nie troszcząc się, czy rani, czy też pochlebia swemu protegowanemu.
 — Skąd go u licha wyrwałaś?
 — Znalazłam na drodze. Ale tu nie o to chodzi.
 — To prawda! — odrzekł ten, którego Janem nazwano. — Cóż nasza stara hrabina de Bearn?
 — Załatwione.
 — Jak to?
 — Przyjedzie.
 — Przyjedzie?
 — No, tak, przyjedzie — powtórzyła panna Chon.
 — Cóżeś jej nagadała?